Pustka

Rymy już nie układają mi się w słowa

Pióro coraz głębiej do szafy się chowa

Chce wypaść ze mnie następna strofa nowa

Ale nic z tego

Ta kartka papieru jest zwyczajnie niezdrowa

Moja sztuka to tak naprawdę wściekła krowa

I wiecie co?

Rap to po poezji wdowa

I czy wam się to podoba czy nie podoba

Nie ma krzty kłamstwa w tym

że liczy się tylko jedna osoba

chcecie - wmawiajcie że to choroba

mogę być dla Was jak parszywy robal

ale to ja, niczym Hannibal

zjem Was gdy deski spróchnieją

w mediach

żołnierze hipokryzji na ekranach jaśnieją

karmią nas złudną nadzieją

że nasze czasy nie zmrocznieją

i bliscy nam nie zgłodnieją

szkoda tylko że w oczach pulchnieją

ślepcy i wierni - za życia straceni bezimienni

powołali do życia boga

by nieco prostsza była życia droga

paradoksalnie spuścili ze smyczy buldoga

by krew i szambo przetoczyć

w pysku nienawiść rozmnożyć

i w imię dobra miecz w ciele umoczyć

i iść między ludzi

Chrystusa niewiernym wyłożyć

wszystko po to by się nie stoczyć

po wszystkim maski obojętności założyć

rękę prawą i lewą w jedność złożyć

i czekać…

na wypełnienie wszechobecnej pustki. 

Ciemność niczego nie zmienia

Słyszałem, że ciemność jest gorsza.

W Ciemności bardziej się boimy

Ciemnoskórzy byli niewolnikami

Po Ciemku jesteśmy ograniczeni.

Ciemność to domena ślepców

Jeśli jesteś Ciemniak, to generalnie nie jesteś fajny. 

Ciemność często paraliżuje

Ciemność ułatwia pracę naszym demonom.

A według mnie ciemność niczego 

nie zmienia, bo w pełnym słońcu

brakuje mi Ciebie tak samo. 

Jestem nim 

Czy to znaczy, że nie jestem sobą? 

A mój kolor jest 

tylko taki 

jaki widzisz 

gdy się boję 

lub chronię swe wnętrze 

przed tym, co może mnie 

zniszczyć, zabić, osłabić? 

Opowiedz mi zatem o kolorze miłości 

o Twoim kolorze... 

Bo to jedyna barwa, której na siłę 

przybrać nie umiem 

A może Twój kolor to także i ten 

który ujrzę 

patrząc w odbicie kałuży 

idąc wspólnie labiryntem tej dżungli 

w której żyjemy? 

Może właśnie tylko i przy Tobie 

stać mnie na swą naturalną 

tak przed światem skrywaną barwę? 

Bo za każdym razem gdy znikasz, 

zasypiasz i jesteś w rozmaitych światach 

gdzie nie ma wzmianki o mnie, 

nieprzytomnie i w panice 

choć wiem, że to niemądre 

po brodę wtapiam się barwą 

w nocy ciemność i Twoją kołdrę 

To właśnie ja 

Kameleon

Kanapka bez Ciebie

W tłumie siedząc jem kanapkę z metra

Ten stolik jest jednoosobowy

ale Ty byś się tu zmieściła…

Podobnych kwadratów samotności widzę jeszcze dziewięć

W zasięgu mojego wzroku siada dziewczyna

Nie jest Tobą.

Zaciskam zęby na mieszance sera, indyka, ostrego sosu i papryczek

Robię to jak maszyna

Kątem oka dostrzegam, że dziewczyna rozpina guzik koszuli

i zbyt wyraźnie uśmiecha się w moim kierunku

Odwracam wzrok kompletnie nie zainteresowany

Spalam jej nadzieję

Bo nie jest Tobą.

Oburzona wstaje poprawia ubranie i

wymownie tupie obcasami

kiedy przechodzi obok mnie

Nie robi to na mnie żadnego wrażenia

Wciąż nie jest Tobą.

Czując ostrość papryczki uświadamiam sobie

że jedzenie bez Ciebie to tylko dorzucanie paliwa do kotła

A cała przyjemność płynąca z każdym daniem zniknęła jak kameleon

Lubię patrzeć jak wkładasz do ust każdy kęs.

Mam wrażenie

że jedzenie powstało po to by sprawiać Ci przyjemność

Lubię brudzić sobie ręce

kiedy łącze i mieszam dla Ciebie składniki

na jutrzejszą kolację

Mam wtedy wrażenie

że moje dłonie zostały stworzone po to by dawać Ci przyjemność

I kiedy dzwonię do koleżanki

By dowiedzieć się co ze studiami

Myślę o tym, jak Ty trzymasz widelec.

Bezradność

Wczoraj

widziałem Twoje łzy

I nie mogłem nic zrobić.

Bezradny jak chłopiec, który zgubił swojego misia.

Obejmowałem Cię sobą,

ale nagle poczułem się niewyobrażalnie wątły.

Bezradny jak smok, w którego nikt nie chce uwierzyć.

Szukałem odpowiednich słów,

lecz wszystkie grzęzły w delcie myśli.

Bezradny jak negocjator, który doprowadził do śmierci niewinnych.

Nienasyceni

Czuję w sobie dziwne uczucie

potrzebuję Twej uwagi

Chcę się zapaść w Twoich oczach

Potrzebuję Twej uwagi

Zaraz wyrwę część siebie

Tylko po to, by oddać ją Tobie

na wieczne nieoddanie

Weź wszystko

Jednocześnie oddaj mi siebie

i zostawmy sobie coś na jutro

Nie dzielmy się z nikim

Tylko nasze zdania zatopione w codzienności

Nieśmiertelność

Może się wydawać, że to nudna codzienność
A wspólne wczoraj, dziś, jutro
Nie różni się…
Niczym

A dla mnie jasne jest, że w tej codzienności
Tkwi tajemnicze piękno
A wspólne jutro, dziś, wczoraj
Różni się detalami
Jak każdy bluszczu liść

Dopiero gdy podejdziesz bliżej
Postarasz się wniknąć w to
Co splata płonące zmysły
Zobaczysz znaczącą różnicę

Musisz tkwić w tym, jak korzeń w ziemi
By wierzyć, że choćby nie wiem co
Jej podejście się nie zmieni

Do tego wspólnego ogrodu
Od czasu do czasu
Próbuje dostać się królestwo złudnych cieni
Ale z tego co widzę

U nas wygrywa magia słonecznych promieni

TO

Koniuszkami palców wodzisz po mojej twarzy
błagam
niech TO nie zniknie,
tak jak z łydek odpada wreszcie
zasuszony piasek...

TO jest dobre, ale wcale nie musi takie być
bym każdego dnia
wstawał o 5
budzony przez tą, która niczego nie żałuje...

TO jest piękne, ale wcale nie musi takie być
bym każdego dnia
walczył jak lew
i miał nadzieję w oczach
jak pies czekający na swego pana...

TO nie jest idealne, ale wcale nie ma takie być
A TObie daleko do ideału
ale wcale nie masz takowym być...

Jeśli będziesz
będę wiedział, że umarłem
a ten dobry i ten zły licytują się
komu należą się oklaski, bo wyrolował mnie bardziej

Przecież TO Ciebie chcę, konstelacjo pieprzyków.

Deszczowy Pocałunek

I stałaś tam...
Czekając na przyjazd zła
I stałaś tam...
Kropla deszczu wyglądała jak szczęścia łza

Mokra od kwietniowych
spadochroniarzy natury
złączyła się z ciepłem linii papilarnych

Schowała sprany jeans pod powiekami
Drżenie było wszystkim
czasem między sekundami

I nie miała mi za złe
że z szelmowskim uśmiechem
robię z jej promyków huragan

Taniec dłoni mych bezkarnych
Wokół ocean dźwięków
A mnie się zdawał milczeniem ulic gwarnych

I stałaś tam...
Twój język robi ze mną piękny bałagan
I stałaś tam...
Na głowie miałaś huragan

Czarne Myśli Nałogowca

Czy wiecie jak to jest że mimo pozornego szczęścia

czujecie się jak w labiryncie bez wyjścia

Macie nieodparte końca wrażenie

czujecie osamotnienie

jedyne co widzicie to ból, strach i cierpienie

a kolory mają coraz ciemniejsze zabarwienie

I jedyne co możecie zrobić to usilne wierzenie

że wszystko to szybko się skończy i przyjdzie ukojenie

Cóż... ja wiem jakie to utrapienie...

To uczucie miażdży moje dobre samopoczucie

dajcie spokój, nie liczę na współczucie

Mówię tylko że to dla mnie cholernie trudne

nie chcę być niczym wyspy bezludne

życie w pojedynkę jest niezwykle trudne i nudne

niestety moje aktualne marzenia wydają się złudne

te wredne i paskudne myśli powodują że chudnę

na nic moje usilne próby żmudne

by zmienić ten stan rzeczy

bo w pojedynkę mogę się jedynie pokaleczyć

choć na pytanie czy jest źle moja maska przeczy

tak na prawdę nie umiem pozbyć się

płynącej z moich oczu cieczy

Mam wrażenie że cały świat przeciw mnie złorzeczy

i choć znajdzie się nie jeden który tym słowom zaprzeczy

nauczyłem się ufać przeczuciu że wkrótce coś mnie skaleczy

Niech stanie się coś, co na dobre mnie z tego wyleczy

ukoi me serce, i wszelkie czarne wizje zniweczy

Cóż.... To po prostu niemożliwe

wszystko co było święte jest teraz święto jebliwe

moje wnętrzności są nadwrażliwe

a codziennie funkcjonowanie uciążliwe

Nieszczęście niczym zadżumiony starzec

jest cholernie paskudne i zaraźliwe

raz jest lepiej a raz gorzej

od nocy do rana toczę ze sobą bitwy burzliwe

Moje pieprzone serce zrobiło się bojaźliwe

jak w febrze - rozpalone, obolałe, dygotliwe

Wiem że muszę złapać to życie złośliwe

za rogi, mimo świadomości że ten byk jest złowrogi

muszę przygotować się do dalszej trudnej drogi

najwyższy czas twardo trzymać się podłogi

i na swoim postawić

ale miłość to narkotyk, a ćpunowi trudno to odstawić

muszę iść na odwyk, wszystkiemu się przeciwstawić

Nie pozwolę już więcej się zranić

dziewczyno, jak mogłaś to wszystko tak schrzanić

teraz mogę tylko chuliganić, bałaganić i w

najlepszy możliwy sposób się wycwanić

Zamrożę swe serce i schowam je do skrzyni

zakopię na wyspie a na straży będą stali murzyni

dzięki temu nie dostanie się doń cierpienia wyznawczyni

a ja poczekam na powrót mego serca mistrzyni

Skok w nowy rok i wyniki ankiety

I stało się!
Rok 2010 za nami.

Na początku grudnia prosiłem Was, byście oddawali swoje głosy w ankiecie "Tekst 2010 Roku". Pisałem też, że mam swojego faworyta i jak się okazało - tekst, który moim zdaniem udał mi się najbardziej również Wam najbardziej przypadł do gustu. Mowa oczywiście o "Mrocznych Błaznach".

 Niniejszym ogłaszam że Mroczne Błazny to tekst 2010 roku, bardzo mnie ten wynik cieszy bo poruszyłem interesujące nas wszystkich tematy, nawiązałem troszeczkę do Nolanowego "Mrocznego Rycerza" a właściwie do obłędnego Jokera, i sypnąłem solą po twarzach wielu ludzi, co uwielbiam robić. Całe moje rymowanie to właśnie poruszanie ciężkich (na pozór banalnych) tematów, wbijanie kija w mrowisko, prowokowanie czytelników do myślenia i zastanowienia się chwilę nad tym co przed chwilą przeczytali i wyrażenie siebie - nie ważne na jak niewygodny temat. Dlatego też tryumf tego tekstu, oraz pozostałe miejsca na podium tak mnie cieszą.

Na drugim miejscu znalazły się ex aequo "Pierwsza Siostra" i "Czasami Płaczę"
Pierwszy tekst to rym-experyment, chciałem zobaczyć czy potrafię tworzyć opowiadanka rymowane i myślę że nawet nieźle mi to wychodzi. Oczywiście nie chodziło o samo sprawdzenie czy nadaję się do pisania rapowych historyjek, bo tekstem chciałem ukazać odczucia zagubionej i zdegradowanej życiowo dziewczyny takiej jak my, która jednak ukrywa mroczne sekrety. Jestem pewny że wśród każdego z nas znalazałaby się nie jedna taka "Pierwsza siostra"...
Drugi tekst to absolutna prywata, jednak na tyle uniwersalna że każde z Was może odnieść to do swojego życia (o czym świadczy też ilość głosów). Tekst smutny, rozliczałem się z wieloma męczącymi mnie sprawami. Był to czas, kiedy myślałem że nikt mnie nie rozumie.

Ostatnie miejsce na podium zajmują (również ex aequo) "Pytanie bez odpowiedzi" oraz "Melodia ciszy (noc/dzień)"
"Pytanie..." to takie moje rozliczenie z... miłością.
Cały tekst to miłosne wzloty i upadki, ciągła walka i wiara w to że kiedyś wreszcie przyjdzie ten czas... (no i przyszedł :) ) a wszystko podsumowane zdaniem że w głowie kłębi mi się od pytań, na które nie dostaję odpowiedzi..
"Melodia...." jest dość podobna do "Czasami Płaczę" - siedzi we mnie ten sam ból, identyczne zagubienie, wkurw i poczucie beznadziei. Jedynie refren stanowi przeciwwagę do reszty tekstu, gdzie jadę sam po sobie ;)

Podsumowując: Był to udany rok jeśli chodzi o moje rymy ale nadal nie był to rok najlepszy i daleko mi do dawnych lat świetności, gdzie pisałem 20 tekstów miesięcznie. Czasem myślę że ten czas chyba przeminął bezpowrotnie. Cieszę się tym co robię teraz, nie zamierzam przestać (nigdy więcej) bo jest to swojego rodzaju autoterapia, oraz sposób na prowokacje bez konsekwencji (bo i tak połowa czytających nie zastanawia się nad tym, co piszę tylko czyta jak nagłówki w gazecie. Tak, właśnie pojechałem części z Was) Mam nadzieję że ten rok przyniesie więcej tekstów, i może wreszcie zabiorę się za jakieś nagrywanie, ale nie zamierzam ani sobie, ani Wam niczego w tym temacie obiecywać. Wyjdzie co ma wyjść.

Życzę wszystkim czytelnikom udanego 2011 roku!